Przyczyny parokrotnego powrotu Chrystusa do swych apostołów (1)

Podwójna była przyczyna, skłaniająca Zbawiciela do przerywania modlitwy i nawiedzania swych uczniów.

1. Zbawiciel szuka pociechy w swoim smutku. 
Doświadczenie wykazuje, że duchowa boleść niczym nie potęguje się więcej, jak zamknięciem jej w sobie. To zamknięcie wtrąciło już wielu w czarną melancholię i zwątpienie.

Znane jest również, że nic tak nie podnosi w cierpieniu, nic tak nie pociesza w smutku, jak zwierzenie się ze swych cierpień przed wiernym przyjacielem.

Szedł więc Chrystus do apostołów, aby otworzyć przed nimi swe strapione serce. Zrobił to nie tylko pod wpływem słabości dobrowolnie podjętej, lecz również i dla naszego pouczenia.
Wolno więc nam w strapieniach, w smutku i w duchowych wątpliwościach wyżalić się przed ludźmi, dla zaczerpnięcia pociechy i pokrzepienia

(Śladami Męki Pana, Parokrotny powrót Chrystusa do swych uczniów, s. 49-50)